Verveling: de ziekte der gelukkigen?

Tijdens de eerste corona-lockdown werd het soms als een geneugte voorgesteld: tijd krijgen om stil te staan bij het leven, bij jouiw leven. Het recht om je te vervelen, om niets te doen. Maar ook sloeg de verveling toe. Jongeren wisten met zichzelf geen blijf, volwassenen wisten niet meer wat ze voor hun kinderen moesten verzinnen om ze ‘bezig te houden’. En dan hadden we in het Westen nog de luxe om ons te vervelen. Wat als je te arm bent om je te vervelen, want jouw passie is plots een gevaar voor de samenleving?

Macht, let op je taal!

Meer en meer stemmen komen op voor rechtvaardigheid, gelijkheid, inclusie, erkenning,... Deze stemmen van onderen uit verzamelen zich in actiegroepen, zelforganisaties, dekoloniale initiatieven. Ook het kritisch bevragen van standbeelden, literaire teksten en kunstwerken uit het verleden gebeurt vanuit eenzelfde gevoel van: hier klopt iets niet.

To begin, begin! (William Wordsworth)

Hoe kunnen we beter ons eerste themadossier beginnen dan met een dossier over 'beginnen'? Want beginnen roept veel emoties op. Een nieuw begin is een ogenblik van verwondering en plezier. Maar er is ook de stress van de première, de angst voor het lege blad. En wààr begin je aan?